ให้เป็นบำเหน็จสินจ้างโดยแท้

ให้เป็นบำเหน็จสินจ้างโดยแท้

บอกปัดไม่ยอมให้สิ่งของจำเป็นเลี้ยงชีวิต-ให้เป็นบำเหน็จสินจ้างโดยแท้
เมื่อเปรียบเทียบราคาที่ดินกับจำนวนเงินที่จำเลยที่ 1 ชำระหนี้แทนโจทก์เมื่อ 3 ถึง 4 ปีแล้ว ราคาที่ดินสูงกว่าจำนวนเงินที่จำเลยที่ 1 จ่ายไปไม่น้อยกว่า 7 เท่า การที่โจทก์ให้ที่ดินพิพาทจึงถือไม่ได้ว่าให้เป็นบำเหน็จสินจ้างโดยแท้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3601/2542

โจทก์กู้เงินจาก ร. โดยนำหนังสือรับรองการทำประโยชน์ที่ดินพิพาทให้ ร. ยึดถือไว้เป็นประกัน จำเลยที่ 1 ชำระหนี้แทนโจทก์เป็นเงิน 70,000 บาท และรับหนังสือรับรองการทำประโยชน์คืนมา ต่อมาโจทก์ขอออกโฉนดที่ดินพิพาทแล้วจดทะเบียนให้ที่ดินพิพาทพร้อมสิ่งปลูกสร้างราคา 500,000 บาท แก่จำเลยที่ 1 โดยเสน่หา ไม่มีค่าตอบแทน เมื่อเปรียบเทียบแล้วราคาที่ดินพิพาทสูงกว่าจำนวนเงินที่จำเลยที่ 1 ชำระหนี้แทนโจทก์เมื่อ 3 ถึง 4 ปี ที่แล้วไม่น้อยกว่า 7 เท่า การที่โจทก์ให้ที่ดินพิพาทจึงถือไม่ได้ว่าเป็นบำเหน็จสินจ้างโดยแท้ในการที่จำเลยที่ 1 ชำระหนี้แทน และการที่ ร. ยึดถือหนังสือรับรองการทำประโยชน์ที่ดินพิพาทไว้โดยไม่ได้จดทะเบียนจำนอง ไม่ใช่กรณีที่มีภาระเกี่ยวกับตัวที่ดินพิพาท การให้ที่ดินพิพาทจึงไม่ใช่การให้สิ่งที่มีค่าภาระติดพัน จำเลยที่ 1 บอกปัดไม่ยอมให้เงินโจทก์ซื้อยารักษาตัวอันเป็นการบอกปัดไม่ยอมให้สิ่งของจำเป็นเลี้ยงชีวิตแก่โจทก์ในเวลาที่โจทก์ยากไร้และจำเลยที่ 1 ยังสามารถจะให้ได้ โจทก์จึงเรียกถอนคืนการให้ได้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 531 (3)

โจทก์จดทะเบียนให้ที่ดินพิพาทแก่จำเลยที่ 1 โดยเสน่หา ที่ดินพิพาทจึงเป็นสินส่วนตัวของจำเลยที่ 1 ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1471 (3) โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องเรียกถอนคืนการให้จากจำเลยที่ 1 ได้แต่เพียงผู้เดียว

โจทก์ฟ้องโดยได้รับอนุญาตให้ดำเนินคดีอย่างคนอนาถา ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันจดทะเบียนโอนที่ดินโฉนดเลขที่ 6015 ตำบลปากน้ำแหลมสิงห์ อำเภอแหลมสิงห์ จังหวัดจันทบุรี คืนแก่โจทก์ หากไม่ปฏิบัติตามให้ถือเอาคำพิพากษาแทนการแสดงเจตนาของจำเลยทั้งสอง

จำเลยทั้งสองให้การขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง ค่าฤชาธรรมเนียมเป็นพับ
โจทก์อุทธรณ์โดยได้รับอนุญาตให้ดำเนินคดีอย่างคนอนาถา

ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน ค่าฤชาธรรมเนียมในชั้นอุทธรณ์ให้เป็นพับ
โจทก์ฎีกาโดยได้รับอนุญาตให้ดำเนินคดีอย่างคนอนาถา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์เคยกู้เงินจากนางเรขาและได้นำหนังสือรับรองการทำประโยชน์ที่ดินพิพาทไปให้นางเรขายึดถือไว้เป็นหลักประกัน เมื่อหนี้ถึงกำหนดชำระโจทก์ไม่มีเงินไปชำระหนี้นางเรขา จำเลยที่ 1 จึงชำระหนี้แทนโจทก์เป็นเงิน 70,000 บาทเศษ และรับหนังสือรับรองการทำประโยชน์คืน หลังจากนั้นโจทก์จึงได้ดำเนินการขอออกโฉนดที่ดินพิพาทเป็นโฉนดแล้วจดทะเบียนยกที่ดินพิพาทพร้อมสิ่งปลูกสร้างให้จำเลยที่ 1 ซึ่งตามหนังสือสัญญาให้ที่ดินนั้นระบุไว้ชัดเจนว่าโจทก์ยกที่ดินพิพาทให้จำเลยที่ 1 ผู้เป็นหลานโดยเสน่หา ไม่มีค่าตอบแทน และเมื่อเปรียบเทียบราคาที่ดินกับจำนวนเงินที่จำเลยที่ 1 ชำระหนี้แทนโจทก์เมื่อ 3 ถึง 4 ปีแล้ว ราคาที่ดินสูงกว่าจำนวนเงินที่จำเลยที่ 1 จ่ายไปไม่น้อยกว่า 7 เท่า การที่โจทก์ให้ที่ดินพิพาทจึงถือไม่ได้ว่าให้เป็นบำเหน็จสินจ้างโดยแท้ในการที่จำเลยที่ 1 ชำระหนี้แทน และการที่โจทก์นำหนังสือรับรองการทำประโยชน์ของที่ดินพิพาทไปให้นางเราขายึดถือไว้ในการกู้เงิน ไม่ได้จดทะเบียนจำนองก็ไม่ใช่กรณีที่มีภาระเกี่ยวกับตัวที่ดินพิพาท การที่โจทก์ให้ที่ดินพิพาทแก่จำเลยที่ 1 จึงไม่ใช่การให้สิ่งที่มีค่าภาระติดพัน เมื่อจำเลยที่ 1 ได้บอกปัดไม่ยอมให้เงินโจทก์ซื้อยารักษาตัว อันเป็นการบอกปัดไม่ยอมให้สิ่งของจำเป็นเลี้ยงชีวิตแก่โจทก์ในเวลาที่โจทก์ยากไร้และจำเลยที่ 1 ยังสามารถจะให้ได้ โจทก์จึงเรียกถอนคืนการให้ได้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 531 (7)

โจทก์จดทะเบียนให้ที่ดินพิพาทแก่จำเลยที่ 1 โดยเสน่หา ที่ดินพิพาทจึงเป็นสินส่วนตัวของจำเลยที่ 1 ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1471 (3) โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องเรียกถอนคืนการให้จากจำเลยที่ 1 ได้แต่เพียงผู้เดียว

พิพากษากลับ ให้จำเลยที่ 1 ดำเนินการจดทะเบียนโอนที่ดินโฉนดเลขที่ 6015 ตำบลปากน้ำแหลมสิงห์ อำเภอแหลมสิงห์ จังหวัดจันทบุรี คืนให้แก่โจทก์ หากไม่ดำเนินการให้ถือเอาตามคำพิพากษาแทนการแสดงเจตนาของจำเลยที่ 1 ยกฟ้องจำเลยที่ 2 ค่าฤชาธรรมเนียมทั้งสามศาลให้เป็นพับ.

( เรืองฤทธิ์ ศรีวรรธนะ - ณรงค์ศักดิ์ วิจิตรสาระวงศ์ - จำรูญ แสนภักดี )

ศาลจังหวัดจันทบุรี - นายไมตรี ศิริเมธารักษ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 1 - นายนึก หนูเจริญ

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

มาตรา 531 "อันผู้ให้จะเรียกถอนคืนการให้เพราะเหตุผู้รับประพฤติเนรคุณนั้น ท่านว่าอาจจะเรียกได้แต่เพียงในกรณีดั่งจะกล่าวต่อไปนี้
(1) ถ้าผู้รับได้ประทุษร้ายต่อผู้ให้เป็นความผิดฐานอาญาอย่างร้ายแรง ตามประมวลกฎหมายลักษณะอาญา หรือ
(2) ถ้าผู้รับได้ทำให้ผู้ให้เสียชื่อเสียง หรือหมิ่นประมาทผู้ให้อย่างร้าย แรง หรือ
(3) ถ้าผู้รับได้บอกปัดไม่ยอมให้สิ่งของจำเป็นเลี้ยงชีวิตแก่ผู้ให้ในเวลาที่ผู้ให้ยากไร้และผู้รับยังสามารถจะให้ได้"

มาตรา 535 การให้อันจะกล่าวต่อไปนี้ ท่านว่าจะถอนคืนเพราะเหตุเนรคุณไม่ได้ คือ
(1) ให้เป็นบำเหน็จสินจ้างโดยแท้
(2) ให้สิ่งที่มีค่าภารติดพัน
(3) ให้โดยหน้าที่ธรรมจรรยา
(4) ให้ในการสมรส